POETA RÓŻNORODNOŚCI

Antonycz to poeta mistyczny, zafascynowany naturą. To poeta słońca i księżyca, który czerpie inspirację z sił kosmicznych i zmaga się jednocześnie z tajemnicami miasta.  

Bohdan Ihor Antonycz przychodzi na świat się 5 października w 1909 r. w Nowicy, wsi malowniczo położonej w Beskidzie Niskim, w rodzinie księdza grekokatolickiego. Jego chrzest odbywa się w miejscowej cerkwi p.w. św. Paraksewii.  Od pierwszych dni życia nasiąka pięknem Łemkowszczyzny,  gdzie - jak  czytamy  w jego wierszach - „na wzgórzach siwiejące trawy”, „rącze, roześmiane potoki/ jak kochankowie do panien,/zbiegają w doliny głębokie,/co w siwej mżawce drzemią same” „i wznosi się od kwiatów zapach,/ tak jak dym z fajek ozdobnych”, „gdzie łąki i lasy”, „gdzie mięta, wierzby, gdzie kwiecista ściana” . 

Losy młodego poety nie były proste. Na początku I wojny światowej w 1914 r., z powodu prześladowania księży  grekokatolickich przez okupantów rosyjskich, ucieka wraz z rodziną do Wiednia, gdzie zostaje do końca wojny. W 1919 r. przenosi się do brata matki w okolice Priaszowa, by niedługo potem wrócić do rodzinnej Nowicy.

W 1920 r. Antonycz  wstępuje do Państwowego Gimnazjum im. Królowej Zofii w Sanoku. Była to jedyna szkoła na Łemkowszczyźnie gdzie uczono języka ukraińskiego. Tam, pod opieką swoich nauczycieli Wołodymyra Czajkiwskiego i Leona Getza, intensywnie pracuje zgłębiając ukraińską literaturę i kulturę. 

Po ukończeniu nauki w Sanoku jedzie w 1928 r. do Lwowa gdzie rozpoczyna studia na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Jana Kazimierza, na specjalizacji filologia słowiańska. Wśród nauczycieli Antonycza byli: Włodzimierz Taszycki, Jerzy Kuryłowicz, Henryk Gertner i Juliusz Kleiner. Filozofię wykładał wówczas Kazimierz Twardowski, twórca lwowsko-warszawskiej szkoły filozofii. Młody poeta angażuje  się w życie Uniwersytetu, działa w organizacjach studenckich, wygłasza prelekcje na temat ukraińskiej i obcej literatury, dokonuje przekładów. Publikuje także recenzje, satyryczne felietony i parodie oraz współpracuje z czasopismem młodych literatów ukraińskich „Dażbog” jako redaktor kroniki literackiej. Nie pozostaje też obojętny wobec lwowskiego życia społecznego i kulturalnego.

Miasto fascynuje go i  inspiruje, ale też napawa lękiem. W tym też czasie intensywnie  systematycznie zgłębia tajniki języka ukraińskiego i ukraińskiej literatury ukraińskiej - robi notatki, kataloguje słowa, synonimy, rymy.

W 1931 r. debiutuje jako poeta na łamach pisma „Wohni”. W tym samym roku ukazuje się też pierwszy tom jego wierszy Przywitanie życia (Pryvitannia zyttia). 

Antonycz kończy studia w 1933 r. z  tytułem magistra filozofii. Rozpoczyna pracę pisarza i dziennikarza - drukuje wiersze, artykuły o literaturze, jest redaktorem  w czasopiśmie „Dażbog”. W 1934 r. ukazuje się kolejny tom jego wierszy p.t. Trzy pierścienie (Try persteni), a w 1936 r. wychodzi Księga Lwa (Knyha Lewa ). 

Poeta odchodzi młodo, w pełni sił twórczych. 6 lipca 1937 r. umiera w jednym z lwowskich szpitali w wyniku powikłań pooperacyjnych. Dwa dni później zostaje pochowany na  cmentarzu Janowskim we Lwowie. Pośmiertnie  wydano jeszcze dwa  tomiki jego wierszy Zielona Ewangelia (1938) i Rotacje (1938).

Nekrolog Antonycza w Kurierze Porannym z 1937 roku (strona 4)

Po wchłonięciu Ukrainy przez ZSRR poezja Antonycza, której zarzucono mistycyzm, zostaje objęta cenzurą i zakazana. Twórczość poety przypomina  dopiero pokolenie lat 60. XX w., dla którego staje  się ona inspiracją, artysta zaś kimś w rodzaju ojca duchowego. Szczególnie silne zainteresowanie jego spuścizną wybucha po odzyskaniu przez Ukrainę niepodległości w 1991 roku. Wtedy to zaczęto na nowo wydawać jego wiersze, intensywnie je czytać, smakować niuanse i zachwycać się bogactwem ich brzmienia.